Op weg #11 – Dansen en hoe het mij heeft veranderd.

Hoe heeft het dansen mij veranderd, zowel op als buiten de dansvloer? Dans je zelf ook, is het herkenbaar? Dans je niet, ben je nieuwsgierig?

Om uit te leggen wat dansen voor mij betekent en hoe dansen mij heeft veranderd, neem ik jullie even kort mee door mijn leven op gebied van dans. Altijd werd ik al blij van muziek en dans, maar als kind en als puber durfde ik me nooit echt te laten gaan. Ja, ik heb op dansles gezeten en daar genoot ik van. Maar ik deed netjes wat er van me gevraagd werd, genoot wel, maar was vooral bezig met de stapjes en voelde me lang niet altijd comfortabel. Ja, als ik bij ‘vrij dansen’ op de zaterdagavond bij de plaatselijke dansschool gewoon danste met mijn beste vriendin of een vriend, dan had ik de grootste lol. Bij schooldisco’s en later bij het uitgaan ging ik steeds meer de dansvloer op, maar de onzekerheid bleef toch een grote stempel drukken. Die armen vond ik altijd maar lastig, wat doe je daar mee? Een glas drinken in mijn hand was vaak de oplossing.

Ja, ik danste altijd al graag, maar vaak nog met een bepaalde rem erop. En zo werd ik hoe ouder ik werd, steeds wat losser. Als ik samen met goede vrienden en vriendinnen was, dan kon ik wel echt los gaan. Of op een festival als Dancevalley, dan was ik in mijn element! Ik was als chauffeur zo iemand die echt knalde op de muziek en de spa blauw. Springen en genieten op de beats en dan na een hele dag nog steeds balen als de laatste set afgelopen is… Of ’s ochtends om 11.00 uur dansend naar huis vanaf het station na een nacht dansen op een groot event. Of tussen de bergen in Val Thorens dansen in je skipak! Mooie feestjes, mooie herinneringen! En ook deze feestjes komen nog steeds af en toe voor…

Aruba.
Toen ik op mijn 19e vier maanden stage liep op Aruba kwam ik in aanraking met latin. Salsa, merengue en bachata hoorde en zag je overal. In kleine barretjes, op het strand, in clubs of gewoon op straat. Ik werd zo ongelofelijk blij van deze muziek! Zo zomers! Past helemaal bij zo’n eiland. Maar de onzekerheid zorgde ervoor dat ik aan de kant bleef staan en vol bewondering keek naar alle dansende mensen. Regelmatig vroeg een man me of ik wilde dansen, maar nee, dat kon ik niet. Nee, echt niet. Nee, het is goed zo. En dus genoot ik gewoon mee op afstand. En in bewoog wat op mijn eigen veilige plekje. In de clubs danste ik lekker zelf wat op de reggaeton nummers.

Na een paar maanden liet ik me toch een keer overhalen en zo kwam ik erachter dat de merengue gewoon goed te doen was. En daar ontstonden de eerste latin danskriebels door de ervaring van het doen. En hoe gaaf was het daar in Aruba om iedere zondag het weekend af te kunnen sluiten met een live latin band op het strand, een cocktail en de ondergaande zon!

Why walk your way through life, when you can dance.

Op les.
Terug in Nederland werd ik altijd weer vrolijk van de latin muziek. Ik besloot uiteindelijk om er toch maar eens wat mee te gaan doen en ging in Rotterdam op salsales. Na een lesblok kreeg ik een baan in Zeeland en stopte het dansen. Altijd bleef het kriebelen, maar behalve een proefles kwam het niet. Heel eerlijk: ik had nog altijd de wens om samen met mijn vriend te gaan dansen, want ik voelde me toch soms wat ongemakkelijk zo dichtbij andere mannen. Toen deze illusie definitief van de baan was, besloot ik echt te gaan voor het dansen. Zo stapte ik in september 2012 voor een proefles bij MiSalsa binnen…

De leerpuntjes.
Ja, ik kreeg gelijk een glimlach van de muziek, maar spannend vond ik het zeker ook. Het hielp dat de sfeer gemoedelijk was en er veel aardige mensen waren. En zo bleef ik een trouwe cursist. Wat ik het lastigste vond was het me laten leiden door de mannen. Ontspannen en genieten, uhm hoe doe je dat bij iets nieuws? Bij de dips viel ik door de mand, want de controle volledig overgeven aan een man was niet echt mijn ding, iets met vertrouwen waar het een beetje aan ontbrak. Wat er gebeurde op die momenten? Ik blokkeerde en bevroor, als een soort standbeeld met grote ogen. En daarnaast wilde ik het graag goed doen, wat vaak ook een averechts effect had. Ik mocht in die tijd best wat liever zijn voor mezelf en de lat wat lager leggen.. Maar los van die momenten, genoot ik ontzettend van het dansen, het leren, de sfeer en de muziek.

Dance (through life). When you dance, your purpose is not to get a certain place on the floor. It’s to enjoy each step along the way.

Het proces.
Het was een hele weg, maar inmiddels geniet ik volop van het salsa, bachata en kizomba dansen en heb ik nauwelijks meer een rem. Ik heb geaccepteerd dat ik het niet moet hebben van mijn techniek (want dit consequent thuis oefenen lukt mij niet). Vanaf het moment dat ik geaccepteerd heb dat ik niet foutloos dans, kon ik pas echt volledig genieten. Ik ben veel zekerder en opener geworden, ook buiten de dansvloer. het feit dat je jezelf mag laten zien tijdens het dansen, maakt ook dat dit je houding buiten de dansvloer verandert. Dit ben ik. En ik mag er zijn.

When you dance, you can enjoy the luxury of being you.

Diezelfde ontwikkeling zien bij cursisten (want inmiddels geef ik ruim 3 jaar les) vind ik een van de mooiste dingen van het lesgeven bij MiSalsa. Herkenbaar, inspirerend en soms zelfs ontroerend tegelijk. Weer dat stukje ontmoeten waar ik zo van geniet. Ik heb laatst geprobeerd dit onder woorden te brengen.

Mijn facebookpost van begin maart 2017:
Al 2 dagen stap ik vol energie en met glinsterende ogen m’n bed in! Dit is waarom ik zo graag les geef bij MiSalsa.. De sfeer, de groei, dat gesprekje, die ene blik, de dankbaarheid, de stap, de ontwikkeling, die drempel over, de schittering in de ogen, gewoon iedereen zoals hij/zij is, de vrolijkheid, het enthousiasme, dat geniemomentje, de glimlach, de openheid, het gelach en de passie! En dan heb ik het nog niet eens over de muziek en de fijne dansjes! Vanavond was het weer volle bak en het applaus wat we kregen bezorgde me kippenvel… dankjulliewel! Het applaus was voor ons allemaal, want weet dat dit alles wat ik hierboven omschrijf dus door ieder van jullie zelf komt…..!! Ik zeg: op naar het volgende lesblok!

Ik merk dat ik nog lang niet ben uitgepraat, dit is wat er gebeurt als je praat over je passies 😉 En dit is waarom ik na het dansen juist met meer energie naar huis ga. Maar wat vind ik nou het mooiste aan het dansen? Je leest het volgende week.

Mocht je zelf iets herkennen in mijn verhaal of dat je je onzekerheid op een ander manier (gedeeltelijk) bent kwijt geraakt. Voel je vrij om dit te delen. Ik hoor graag ook jullie eigen ervaringen.